Σκαν στο πιο ξεχασμένο και ενδιαφέρον κόμικ του Αρκά.
(από τον Judas Priestley του "Luben.tv")


Ήταν σίγουρα κάμποσα χρόνια πριν, τον προηγούμενο αιώνα ίσως, σε ένα παλιό φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι. Στο οποίο έπαιζαν οι Mode Plagal και διάφοροι άλλοι εξαιρετικοί – τα άγχη λίγα, εγώ πιτσιρίκος, η εποχή διαφορετική και ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα. Ένα από τα θεματικά περίπτερα του φεστιβάλ φιλοξενούσε μια συλλογή για τις δύο δεκαετίες του Αρκά. Παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων και και τις σειρές που είχε επιμεληθεί ο ίδιος αλλά που δεν γνώρισαν ποτέ την αναγνώριση που είχαν, φερειπείν, οι «Χαμηλές Πτήσεις» ή ο κόκκορας, ή ο πολυβραβευμένος Ισοβίτης του. Κι ήταν αυτό, για τότε που το ίντερνετ έκανε ακόμα θόρυβο στα ηχεία πριν συνδεθείς, που facebook και μπλογκς μια άγνωστη λέξη, μια αποκάλυψη.


Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει την σειρά «Φάε το κερασάκι». Μόλις 8 σελίδες σε ένα μικρής ζωής περιοδικό πληροφορικής των 80s, το MICROMAD. Που θα επιβιώσει μόλις 3 χρόνια πριν καν μπουν τα 90ς, πριν το PIXEL αποκτήσει την απόλυτη ηγεμονία στο χώρο, για να δώσει και αυτό με τη σειρά του τη σκυτάλη στο PC-Master, στο RAM και στην έκρηξη των δεκάδων εκδόσεων που θα ακολουθήσει το δεύτερο μισό της δεκαετίας των 90s.

Εκείνη λοιπόν την αθώα εποχή που το PC δεν έχει ακόμα καν μπει στο «ελληνικό νοικοκυριό», ο πρωτοπόρος Αρκάς που δημοσίευε ήδη τον ψυχαναγκαστικό του Κόκκορα σε εκδόσεις αποκλειστικά για κομικς όπως το ΠαραΠέντε, θα κάνει ένα στριπ για να σαρκαστεί την κουλτούρα του gaming. Από μέσα, κυριολεκτικά. Ακολουθώντας τον αριστουργηματικό αφηγηματικό τρόπο που έχουν τα περισσότερα στριπ του και που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του – το «Φάε το κερασάκι» στήνει ολόκληρο το χιούμορ γύρω από το δίπολο δυο χαρακτήρων, παγιδευμένων και μόνων σε μια καταναγκαστική, θεατρική, μοιραία πραγματικότητα που δεν μπορούν να αποφύγουν. Και που όμως ενώ ο ένας αντιλαμβάνεται τον ρόλο του σαν αναπόφευκτο και συμφιλιώνεται επαρκώς με αυτόν χωρίς ερωτήματα, ο άλλος ταλανίζεται για πάντα, υπαρξιακά, θεμελιακά.

Όπως ο Παντελής και το Λιοντάρι, ο Κόκκορας και το Γουρούνι, ο Ισοβίτης και ο Μοντεχρήστος, ο Χλέμπουρας και η Αρκούδα, ο Φιλόσοφος και ο Βάρβαρος του «Μετά την καταστροφή», η Λουκρητία και ο Καστράτος, ο «Κακός Λύκος» και ο Λαγός, όπως κάθε στριπ που έχει κάνει ποτέ, ο Αρκάς διαλέγει για το «Φάε το κερασάκι» το καλύτερο υπαρξιακό περιβάλλον για να χτίσει την ίδια πάντα Ντοστογιεφσκική, Καφκική, αρχετυπική υπαρξιακή αντιπαράθεση. Ένας κάτι σαν δράκος, συμφιλιωμένος και ακομπλεξάριστος με την ύπαρξη του σαν δράκος, κυνηγάει για πάντα έναν ιππότη, τσακωμένο με το ρόλο του, αγχωμένο με την ύπαρξη του, μαλωμένο με το μάταιο του κόσμου. Να σώσει την πριγκίπισσα, να αποφύγει το Τέρας, να γίνει Ήρωας. Αλλά γιατί; Γιατί; Ποιό είναι το νόημα;

Αν το δει κάποιος λίγο πιο προσεκτικά, το «Φάε το κερασάκι» αποτελεί ίσως την πιο απολαυστική, σίγουρα την αγαπημένη μου, σαρκαστική τοποθέτηση πάνω στο αρχαϊκό αφηγηματικό μοτίβο του Damsel in Distress – άλατις, της Δεσποσύνης εν Κινδύνω. Μια κάποια παρθένος δεσποσύνη, άβουλη και ακίνητη, απροστάτευτη, εγκλωβισμένη στα τείχη της αβεβαιότητας, εκτεθειμένη στους υποτιθέμενους κινδύνους της ζωής, αναμένει τον Ιππότη της – να επιτελέσει το ρόλο του, να νικήσει το Δράκο, να της προσφέρει την ζεστή προστασία της αγκαλιάς του.

Κι όλα αυτά στα αγεωμέτρητα τείχη ενός πλανήτη με κερασάκια, ξίφη, επίπεδα, στους βαρυτικούς κανόνες ενός σύμπαντος από πιξελς, στο σκοτεινό φανταστικό και μακρινό διάστημα που ζει ο Σουπερ Μάριο, ο Πακμαν και κάθε πρωτόλειο αρχέτυπο της μυθοπλασίας των video games. Που μοιάζει να μας έρχεται αιώνες μπροστά στο διαστημικό μακρινό μέλλον, αλλά που στην ουσία κρύβεται πίσω, στο εποικοδόμημα των ψυχών των δημιουργών του, στις αρχές, τις αντιλήψεις, στα αστεία κλισέ. Μιας θηλυκής ύπαρξης που περιμένει ένα σωτήρα, ενός Ήρωα που το επιτελεί.

Αυτά όλα έρχεται ο Αρκάς να τα τελειώσει ιδιοφυώς. Κι αν μαγευτήκατε,  απολαύστε τα 8 μοναδικά στριπς του «Φάε το κερασάκι». Κλικ για ανάλυση, ξέρετε τώρα.



Η σημερινή ημέρα σημαίνει πολλά. Πάρα πολλά! Δεν είναι μια ακόμα "απλή γιορτή" εμπορικού περιεχομένου (βλέπε "Βαλεντίνου") ή θεσμοθετημένης ευχής και υπενθύμισης. Είναι επέτειος αγώνα.
Γι' αυτό το λόγο, επέλεξα για τη συγκεκριμένη επέτειο να αναδημοσιεύσω ένα κείμενο από το ιστολόγιο "Love Korydallos" της συγγραφέως Βάσιας Ακαρέπη από τις 8 Μαρτίου του 2011.
...

...

"Σήμερα είναι η ημέρα της γυναίκας.. Δεν θα σας πω ''Χρόνια Πολλά", κι ούτε να μου πείτε, γιατί δεν είναι  ''γιορτή'' αλλά  ''ημέρα'', κι έχει διαφορά!

Σήμερα είναι ημέρα σκέψης, ημέρα εσωτερικής αναζήτησης, ημέρα για να προβληματιστούμε αν το στίγμα μας στην ζωή είναι αυτό που θα θέλαμε να είναι , αν τα όνειρα που κάναμε μικρές πραγματοποιήθηκαν ή έστω κάποια από αυτά, και τέλος αν τα δικαιώματα μας αναγνωρίζονται.
Και δεν εννοώ φυσικά το δικαίωμα μας ''να βγούμε με τις φίλες μας ,μια φορά τον χρόνο'' αλλά το δικαίωμα μας να έχουμε φίλες και να τις βλεπουμε όλο το χρόνο, να έχουμε ενδιαφέροντα, να έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας, να έχουμε ύπαρξη , να έχουμε μια ζωή που να περιέχει κι εμάς μέσα εκτός από όλους τους άλλους!.. Το δικαίωμα μας στις ίσες ευκαιρίες..

Τί είναι όμως η ''Ημέρα της γυναίκας'';
 Στις 8 Μαρτίου του 1857 , οι εργάτριες των κλωστοϋφαντουργείων της Νέας Υόρκης  βγήκαν στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας , ανθρώπινα ωράρια και ίσες αποδοχές με τους άντρες.  Η εξέγερση αυτή έλαβε τέλος μετά από την σκληρή και αιματηρή συμπλοκή με την αστυνομία... Η αρχή όμως είχε γίνει και το γυναικείο κίνημα στα χρόνια που ακολούθησαν δυνάμωνε όλο και περισσότερο.
 Το 1910 στο παγκόσμιο συνέδριο σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη , η Κλάρα Τσέτκιν, γνωστή για την αγωνιστική της δράση, πρότεινε να καθιερωθεί η 8η Μαρτίου ως ''Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας''.



Παρόλα αυτά μεσολάβησαν χρόνια αγώνων υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών για να καθιερωθεί τελικά η 8η Μαρτίου , ως "Παγκόσμια ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και την Διεθνή Ειρήνη'' από τον ΟΗΕ το 1977 , δηλαδή ακριβώς 120 χρόνια μετά από την αιματοβαμμένη εκείνη απεργία..

 Η ''Ημέρα της γυναίκας'' επομένως είναι μια ημέρα που σφραγίστηκε με αγώνες και διεκδικήσεις, ένα σύμβολο των κατακτήσεων των γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια και στην κοινωνία.

Προτιμώ λοιπόν να ''γιορτάζω'' λιγότερο και να διεκδικώ περισσότερο, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα."

Βάσια Ακαρέπη







ΕΥΧΟΜΑΙ, ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ, ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ ΜΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ!!!




Alexander Safonov: ο ερασιτέχνης δύτης που γοητεύτηκε από την υποβρύχια φωτογραφία και την λάτρεψε τόσο ώστε να την φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα! Από το 2004 που ξεκίνησε να φωτογραφίζει τη ζωή κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας (καμιά φορά και πάνω) και μέχρι σήμερα, έχει ένα μεγάλο αριθμό υπέροχων φωτογραφιών του να "κυκλοφορεί" παγκοσμίως και να κερδίζει - εκτός από τον θαυμασμό του κόσμου - και αρκετά βραβεία!


Πιρούνια, κουτάλια, ελατήρια, κομμάτια κασσίτερου και οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο μπορείς να φανταστείς, γίνεται τέχνη στα χέρια του Ιάπωνα γλύπτη Natsumi Tomita.

Χρησιμοποιεί σκουπίδια και διάφορα άλλα φαινομενικά άχρηστα υλικά που βρίσκει στο δρόμο ή στο σπίτι του ή οπουδήποτε αλλού και αναδημιουργεί με αυτά διάφορα ζώα.

Μπορείς να το χαρακτηρίσεις άμεση ανακύκλωση, Cheap Art, ή όπως αλλιώς θέλεις, η ουσία όμως είναι πως αν έχεις μέσα σου το "δαίμονα" της δημιουργίας μπορείς να μετατρέψεις σε έργο τέχνης (καλό ή κακό είναι άλλη υπόθεση) σχεδόν οτιδήποτε γιατί όλα τα βλέπεις ως τέχνη.

Ο συγκεκριμένος πάντως Γιαπωνέζος γλύπτης είναι πραγματικά εξαιρετικός και τα έργα του ιδιαίτερα και εντυπωσιακά! Φαινομενικά απλά αλλά αν τα προσέξεις, πραγματικά περίπλοκα.

Και φυσικά, με 2 ειδών χαμαιλέοντες, ταιριάζει πραγματικά να βρίσκεται σε αυτό το blog!!!